Lukrecja gładka - opis rośliny, występowanie, stosowanie
Glycyrrhiza glabra
Nazwa polska: Lukrecja gładka
Systematyka:
| Plantae – Rośliny Tracheobionta Spermatophyta – Nasienne Magnoliophyta – Okrytonasienne Magnoliopsida – Dwuliścienne Rosidae Fabales Fabaceae – Motylkowate Glycyrrhiza L. – Lukrecja Glycyrrhiza glabra L. – Lukrecja gładka |
(źródło: http://plants.usda.gov/classification/)
Jak wygląda Lukrecja gładka
OPIS ROŚLINY:Części lecznicze
W lecznictwie wykorzystuje się korzeń lukrecji – Glycyrrhizae radix (syn. Liquiritiae radix). Surowcem są okorowane korzenie wraz z rozłogami. Barwę mają cytrynawożółtą, powierzchnię szorstką i włóknistą, smak słodki lekko palący.
Kwiaty i owoce
Kwiaty barwy liliowej, zebrane w długie grona, wyrastają z kątów liści. Roślina kwitnie od czerwca do sierpnia. Owocem jest strąk.
Liście, Łodyga i Korzeń
Bylina o wzniesionej łodydze, 1-1,5 m wysokości. Liście nieparzystopierzaste, złożone z 9-17 jajowatych, ostro zakończonych listków barwy ciemnozielonej. System korzeniowy silnie rozwinięty, składa się z głównego korzenia palowego i odchodzących od niego korzeni bocznych długości nawet kilku metrów. Z pąków szyjki korzeniowej wyrastają silnie rozgałęzione rozłogi 3-4 m długości, z których wybijają nowe pędy.
Zdjęcia z natury
Występowanie i historia
Właściwości
Korzeń lukrecji ma smak słodki, lekko palący.
Występowanie
W stanie dzikim roślina występuje w środkowej i zachodniej Azji, gdzie często jest uporczywym chwastem na plantacjach bawełny. Od dawna uprawiana jest na południu Europy, w Azji Mniejszej i Afganistanie. Obecnie największe plantacje znajdują się na terenie byłego Związku Radzieckiego, Hiszpanii, Włoszech, Turcji i Syrii. W Polsce wprowadzona do uprawy po II wojnie światowej.
Aspekty historyczne i tradycyjne stosowanie
Rodzajowa nazwa rośliny wywodzi się z języka greckiego glykos – słodki i rhiza – korzeń, co wiąże się ze słodkim smakiem korzenia, nazwa gatunkowa – glabra – gładki odnosi się do nasion, które u tego gatunku mają gładką powierzchnię.
Produkcja
Zbiór korzeni przeprowadza się po 3-4 latach wegetacji, jeżeli roślinę rozmnaża się wegetatywnie – a po 6-7 latach, jeżeli rozmnaża się z nasion. Główna masa korzeni znajduje się na głębokości 20-40 cm. Korzenie kopie się późną jesienią lub bardzo wczesną wiosną przed rozpoczęciem wegetacji. Wykopane korzenie płucze się i suszy w temperaturze 35°C, a następnie okorowuje (Rumińska A. i inni, 1990).