Serdecznik syberyjski, nazywany też chińskim (Leonurus sibiricus) oraz Serdecznik pospolity (Leonurus cardiaca) - to rośliny wieloletnie z rodziny Lamiaceae, dawniej nazywanej Labiatae. Serdeczniki występują dość powszechnie w strefie klimatu umiarkowanego Azji i w całej Europie. Do Europy trafiły za pośrednictwem wędrujących na zachód ludów azjatyckich.
Serdecznik syberyjski - Leonurus sibiricus
Serdecznik syberyjski jest roczną lub dwuletnią rośliną zielną o zdrewniałym korzeniu i licznych pędach, dorastających do 1 m wysokości. Występuje w stanie naturalnym w południowo-zachodniej i wschodniej Syberii, na północy Kazachstanu oraz w Chinach i Mongolii. Leonuri siberici herba są to suszone, ulistnione pędy, zbierane w początkowym okresie kwitnienia rośliny. Z nadziemnych części rośliny wyizolowano szereg związków azotowych (protoalkaloidów), jak stachydryna, betonicyna, turycyna, poza tym pochodną guanidyny i kwasu syryngowego - leonurynę oraz czwartorzędową aminę-cholinę. Drugą grupę składników surowca stanowią gorycze o budowie diterpenowej (leokardyna, marrubina). Kolejną grupą zidentyfikowanych w zielu serdecznika syberyjskiego związków czynnych są glikozydy fenolowe (werbaskozyd, leozydy i inne), a także fenolokwasy, które mogą być częściowo odpowiedzialne za działanie hormonalne surowca (kwasy ferulowy i dihydroksycynamonowy). Serdecznik syberyjski jest często stosowany w medycynie chińskiej jako zioło „ginekologiczne" (jego działanie na macicę przypomina aktywność alka-loidów sporyszowych). Poleca się go, poza tym, w leczeniu plamicy i nieregularności krwawień miesięcznych (menorrhagia) w okresie przedmenopauzalnym i we wczesnej menopauzie, a także - profilaktycznie - dla zapobiegania chorobie niedokrwiennej serca oraz chorobie nadciśnieniowej, które często ujawniają się w okresie klimakterium.