Serdecznik pospolity – Leonurus cardiaca
Serdecznik pospolity (Leonurus cardiaca) oraz Serdecznik syberyjski, nazywany też chińskim (Leonurus sibiricus) – to rośliny wieloletnie z rodziny Lamiaceae, dawniej nazywanej Labiatae. Serdeczniki występują dość powszechnie w strefie klimatu umiarkowanego Azji i w całej Europie. Do Europy trafiły za pośrednictwem wędrujących na zachód ludów azjatyckich.
W Polsce rozpowszechniony jest serdecznik pospolity – Leonurus cardiaca, używany w lecznictwie (Leonuri cardiacae herba) jako środek łagodnie uspokajający, nasercowy i przeciwskurczowy. Ziele serdecznika i preparaty z niego otrzymywane są stosowane najczęściej w chorobach układu nerwowego, w nerwicach sercowo-naczyniowych, zwłaszcza w okresie klimakterium, a także we wczesnym okresie choroby wieńcowej oraz choroby nadciśnieniowej. Poza tym surowiec jest stosowany w bolesnych skurczach macicy w skąpym miesiączkowaniu i w pierwszym okresie klimakterium. W homeopatii, również w rosyjskiej medycynie ludowej, nalewka ze świeżego ziela serdecznika jest uważana za dobry środek o działaniu hormonalnym (antytyreo- i antygonadotropowym), polecany w niektórych chorobach tarczycy i w klimakterium. W surowcu występują irydoidy, fenylopropanoidy, fenolokwasy pochodne kwasu kawowego, kwasy triterpenowe, flawonoidy, diterpeny, protoalkaloidy, inne związki azotowe, olejek eteryczny, sole mineralne, a według niektórych autorów nawet glikozydy nasercowe bufadienolidowe. Niestety, nie ma jeszcze prac farmakologicznych i klinicznych na udowodnienie cennych właściwości leczniczych surowca.