Glycyrrhiza glabra – Lukrecja gładka
Lukrecja gładka z rodziny Fabaceae – Motylkowate występuje w stanie dzikim w środkowej i zachodniej Azji, gdzie często jest uporczywym chwastem na plantacjach bawełny. Od dawna uprawiana jest na południu Europy, w Azji Mniejszej i Afganistanie. Obecnie największe plantacje znajdują się na terenie byłego Związku Radzieckiego, Hiszpanii, Włoszech, Turcji i Syrii. W Polsce wprowadzona do uprawy po II wojnie światowej. Jest byliną o wzniesionej łodydze, 1-1,5 m wysokości. Liście są nieparzystopierzaste. System korzeniowy silnie rozwinięty. Kwiaty barwy liliowej, zebrane w długie grona, wyrastają z kątów liści. Roślina kwitnie od czerwca do sierpnia. Owocem jest strąk. W lecznictwie wykorzystuje się korzeń lukrecji – Glycyrrhizae radix (syn. Liquiritiae radix). Surowcem są okorowane korzenie wraz z rozłogami. Barwę mają cytrynawożółtą, powierzchnię szorstką i włóknistą, smak słodki lekko palący. Głównymi składnikami surowca są saponiny triterpenowe (kwas glicyryzynowy oraz jego sole potasowe i wapniowe zwane glicyryzyną, kwas glabrykowy i likwirycjowy), flawonoidy (glabryna, glabrydyna, likwirytygenina, izolikwirytygenina, pochodne formononetyny, echinatyna), kumaryny, substancje gorzkie, żywice oraz fitosterole. Lecznicze działanie surowca związane jest przede wszystkim z obecnością glicyryzyny i flawonoidów. Korzeń lukrecji stosowany jest jako lek wykrztuśny, zwłaszcza w nieżytach górnych dróg oddechowych dzieci i u osób w wieku starszym, oraz jako środek moczopędny i rozkurczowy. W przeprowadzonych badaniach wykazano estrogenne działanie glabrydyny oraz glabryny i izolikwirytygeniny.