L-Lysine PLUS - Lizyna
Calivita L-Lysine PLUS
Inne produkty Calivita
60 kapsułek
Lizyna należy do grupy aminokwasów niezbędnych, co oznacza, że nasz organizm nie potrafi samodzielnie jej wytworzyć, dlatego też musi być ona dostarczona wraz z dietą. Produkt L-Lysine PLUS oprócz L-lizyny zawiera także witaminę C, która wzmacnia jej działanie.
Lizyna należy do grupy aminokwasów niezbędnych, co oznacza, że nasz organizm nie potrafi samodzielnie jej wytworzyć, dlatego też musi być ona dostarczona wraz z dietą. Produkt L-Lysine PLUS oprócz L-lizyny zawiera także witaminę C, która wzmacnia jej działanie.
W magazynie: 94 szt.
81.00 PLN
Skorzystaj z promocji na ten produkt >>
L-Lysine PLUS - aminokwas lizyna
L-Lysine PLUS
Niezbędny aminokwas L-lizyna - źródło kolagenu
Lizyna należy do grupy aminokwasów niezbędnych, co oznacza, że nasz organizm nie potrafi samodzielnie jej wytworzyć, dlatego też musi być ona dostarczona wraz z dietą. Produkt L-Lysine PLUS oprócz L-lizyny zawiera także witaminę C, która wzmacnia jej działanie.
Rola białka w organizmie
Białko stanowi około 20% masy ciała człowieka, ulegając ciągłym przemianom – rozpadowi i odbudowie. Proces ten uzależniony jest od podaży aminokwasów, ponieważ stanowią one podstawowy element budulcowy wszystkich białek. W ludzkim organizmie białka zbudowane są z 20 różnych aminokwasów. Dzięki ogromnej liczbie kombinacji i różnorodności masy cząsteczkowej może powstać wiele odmian białek, pełniących w ustroju różnorodne funkcje: niektóre uczestniczą w budowie tkanek (mięśni, kości, paznokci, włosów), inne regulują procesy metaboliczne, transportują substancje odżywcze, pełnią funkcje hormonów, czynników wzrostu. Mogą również odgrywać ważną rolę w obronie immunologicznej (immunoglobuliny).
Niezbędne aminokwasy
Organizm nie potrafi syntetyzować 8 aminokwasów, w tym również L-lizyny, dlatego też muszą być one dostarczone wraz z pożywieniem. Nazywamy je aminokwasami egzogennymi lub niezbędnymi. Oprócz właściwej podaży aminokwasów, istotna jest także ich odpowiednia proporcja, co w dużej mierze zależy od składu naszej codziennej diety. Jeśli zawartość aminokwasów w pożywieniu jest nieodpowiednia (np. w wyniku niewłaściwego odżywiania się, stosowania diety wegetariańskiej, odchudzającej, niskobiałkowej), to metabolizm białek może zostać zakłócony. Brak lub niska zawartość choćby jednego aminokwasu egzogennego uniemożliwia lub ogranicza wykorzystanie pozostałych aminokwasów do syntezy białka.Rola lizyny
L-Lizyna uczestniczy w budowie białek, głównie w mięśniach i kościach. Jest niezbędna w tworzeniu kolagenu – to białko strukturalne tkanki łącznej występujące m.in.: w skórze, ścięgnach, chrząstkach, kościach, ścianach naczyń krwionośnych, które nadaje sprężystość i elastyczność komórkom. L-Lizyna odgrywa także ważną rolę w tworzeniu enzymów, hormonów, przeciwciał. Wspomaga wchłanianie wapnia oraz pełni istotną rolę w syntezie L-karnityny (substancji uczestniczącej w metabolizmie tłuszczów).
U kogo mogą wystepować niedobory lizyny
L-Lizyna zaliczana jest do aminokwasów zasadowych. Suplementację L-lizyną zaleca się osobom: na diecie wegańskiej, wegetariańskiej, odchudzającej, niskobiałkowej, ciężko pracującym fizycznie, narażonym na stres, dbającym o ładny wygląd. Oprócz L-lizyny, produkt zawiera również witaminę C. Ona także odgrywa ważną funkcję w syntezie kolagenu. Jest wspaniałym antyoksydantem, chroni DNA, białka, tłuszcze przed utlenianiem. Wspiera układ odpornościowy, wpływa na prawidłowe funkcjonowanie układu nerwowego, odgrywa istotną rolę w metabolizmie energetycznym i we wchłanianiu żelaza.Lizyna i witamina C
Oprócz L-lizyny, produkt zawiera również witaminę C. Ona także odgrywa ważną funkcję w syntezie kolagenu. Jest wspaniałym antyoksydantem, chroni DNA, białka, tłuszcze przed utlenianiem. Wspiera układ odpornościowy, wpływa na prawidłowe funkcjonowanie układu nerwowego, odgrywa istotną rolę w metabolizmie energetycznym i we wchłanianiu żelaza
Czy wiesz, że:
Jedna tabletka L-Lysine PLUS dostarcza tyle lizyny, co pół piersi z kurczaka lub 4 porcje (700 g) kukurydzy!
suplement diety Calivita: L-Lysine PLUS
60 kapsułek
Dawkowanie
1 kapsułka dziennie z posiłkiem.
Skład L-Lysine PLUS
1 kapsułka L-Lysine PLUS zawiera:
SUBSTANCJE AKTYWNE:
500mg L-lizyna
60mg Witamina C
* - Referencyjna dzienna dawka spożycia
Składniki
chlorowodorek L-lizyny (75,3%), kapsułka żelatynowa: (żelatyna, woda), witamina C (7,2%), substancja przeciwzbryląjąca: sole magnezowe kwasów tłuszczowych (stearynian magnezu), substancja przeciwzbryląjąca: dwutlenek krzemu.
Wytworzono w zakładzie przetwarzającym także soję, nasiona sezamu, orzeszki ziemne, orzechy, jaja, ryby, skorupiaki, mleko, dwutlenek siarki i siarczyny, zboża zawierające gluten, łubin, mięczaki, seler, gorczycę - stąd istnieje możliwość obecności tych składników w produkcie.
Produkcja i dystrybucja w Polsce
Producent: CaliVita® International, Berlin, Connecticut 06037, USA.
Importer: CaliProducts Kft., Aranykéz u 6.VI. 58, 1052 Budapeszt, Węgry.
Dystrybutor: POLFIT Sp. z o.o, ul. Warszawska 547, 05-083 Wojcieszyn.
Uwagi
Suplementy diety nie mogą być stosowane jako substytut (zamiennik) zróżnicowanej diety. Zrównoważony sposób żywienia i zdrowy tryb życia jest ważny dla funkcjonowania organizmu. Nie przekraczaj zalecanej porcji do spożycia w ciągu dnia. Nie używaj produktu, jeśli brakuje zewnętrznej folii zabezpieczającej lub jest ona uszkodzona. Osoby z problemami zdrowotnymi, przyjmujące leki, kobiety w ciąży i karmiące piersią przed zastosowaniem preparatu powinny skonsultować się z lekarzem.
Nie zaleca się stosowania L-lizyny wraz z L-argininą. Po okresie 6 miesięcy przyjmowania L-lizyny, należy zrobić przerwę , aby zachować równowagę aminokwasów w organizmie.
Przeciwwskazania
nadwrażliwość na składniki preparatu.
Warunki przechowywania
produkt należy przechowywać zamknięty, w suchym i chłodnym miejscu. Suplementy diety powinny być przechowywane w sposób niedostępny dla małych dzieci.
Aminokwas L-lizyna z naukowego punktu widzenia
L-lizyna
Wstęp
L-lizyna jest aminokwasem białkowym. Białka stanowią zasadniczy element budowy wszystkich tkanek organizmu człowieka (nie tylko mięśni, z którymi są często kojarzone). Szczególną rolę odgrywają w budowie wielu czynnych biologicznie związków, takich jak enzymy i hormony, które są niezbędne do prawidłowego funkcjonowania ludzkiego ustroju. Białka są związkami o bardzo skomplikowanej strukturze, a najmniejszą cząstką je tworzącą jest aminokwas.
Aminokwasy egzogenne i endogenne
Aminokwasy dzieli się na egzogenne (niezbędne – które zawsze muszą być w diecie człowieka), względnie egzogenne (względnie niezbędne – niezbędne w okresie wzrastania i rozwoju – u osób dorosłych nie muszą być obecne w diecie) oraz endogenne (nie niezbędne – które organizm ludzki sam jest w stanie wyprodukować). O jakości białka – jego wartości odżywczej – decyduje zawartość aminokwasów egzogennych i endogennych, ich wzajemne proporcje oraz strawność produktu. Najlepszym jakościowo białkiem jest białko pełnowartościowe. Białko pełnowartościowe to takie, które zawiera wszystkie egzogenne aminokwasy w takich stosunkach, jakie najbardziej odpowiadają zapotrzebowaniu człowieka. Do białek pełnowartościowych zalicza się przede wszystkim białko jaja kurzego oraz białko mleka kobiecego (są one białkami wzorcowymi), białko mleka (np. krowiego), a częściowo także białka mięsa. Białka częściowo niepełnowartościowe zawierają wszystkie aminokwasy egzogenne, jednak niektóre z nich są w niedostatecznych ilościach. Przykładem takiego białka są białka zbóż (ubogie w lizynę). Ostatnią grupę stanowią białka niepełnowartościowe – nie zawierają one w swym składzie ani jednego aminokwasu egzogennego. Białkiem niepełnowartościowym jest np. zeina (białko kukurydzy). Jak widać, podstawą do podziału białek na te, które zapewniają życie i rozwój (pełnowartościowe), gwarantują tylko życie a są niewystarczające do rozwoju (częściowo niepełnowartościowe) oraz niewystarczające do utrzymania organizmu przy życiu (niepełnowartościowe) jest obecność w nich aminokwasów egzogennych, które nie są produkowane w organizmie człowieka, dlatego też muszą być dostarczane wraz z pożywieniem. Do grupy tych aminokwasów (liczącej od 8 do 10 – w zależności od wieku człowieka) należy L-lizyna [1,2].L-lizyna jako aminokwas ograniczający
L-lizyna jest związkiem dość dobrze rozpowszechnionym w przyrodzie, jednak ze względu na jej małe ilości w produktach zbożowych, uważana jest za najważniejszy aminokwas ograniczający w tej grupie spożywczej [3,4,5,6,7]. Aminokwas ograniczający to taki aminokwas egzogenny (niezbędny), którego w danym białku jest najmniej. Jego ilość jest czynnikiem ograniczającym wykorzystanie innych aminokwasów z danego białka, przez co ma wpływ na jego wartość odżywczą. Innymi słowy białko z pożywienia może być wykorzystane przez organizm człowieka w takim stopniu, na jaki pozwala aminokwas ograniczający, czyli ten, którego zawartość w białku jest najmniejsza. Aby umożliwić pełne wykorzystanie białka z pożywienia, produkty o małej zawartości danego aminokwasu łączy się z produktami, które zawierają go w dużych ilościach. Dlatego też produkty zbożowe (np. owies) tradycyjnie łączy się z produktami mlecznymi, które są dobrym źródłem L-lizyny, co w efekcie podnosi jakość białka zawartego w całym posiłku. Ilość L-lizyny w różnych produktach zbożowych waha się nie tylko w zależności od samego produktu (niedobór w owsie, duże ilości w amarantusie), ale również od okresu wegetacji i od sposobu nawożenia [8,9]. Badania naukowe wykazały, że w czasie wegetacji jęczmienia ozimego, a także pod wpływem nawożenia azotem, w jego biomasie istotnie obniżyła się zawartość wielu aminokwasów, w tym L-lizyny [10]. Ilość L-lizyny w produktach spożywczych tracona jest również w zależności od zastosowanej obróbki termicznej. Jej głównymi źródłami w diecie są mięso, ryby, jaja, produkty mleczne – często poddawane wysokim temperaturom. Niestety ogrzewanie, smażenie czy pieczenie produktów spożywczych zawierających lizynę, a zwłaszcza mięs, w znacznej mierze ją niszczy i sprawia, że posiłek zawiera niewielką jej ilość [11]. Dzieje się tak, ponieważ w wyniku działania podwyższonej temperatury L-lizyna bierze udział w tzw. reakcjach Maillarda – odpowiedzialnych za powstawanie zapachu, smaku i barwy produktu (chrupiąca skórka chleba, zbrązowiała część jajka sadzonego, apetyczny zapach pieczonego mięsa) i niestety staje się nieprzyswajalna dla organizmu. W konsekwencji nie może być wykorzystana do biosyntezy białek w ustroju człowieka [12].Rola L-lizyny w organizmie
L-lizyna w organizmie człowieka spełnia szereg istotnych funkcji. Niezbędna jest do wzrostu i rozwoju chrząstki, syntezy nukleotydów (budujących DNA) oraz laktacji. Bierze udział w odnawianiu tkanek, wytwarzaniu hormonów i enzymów oraz przeciwciał, a także wpływa na przemianę tłuszczową [13]. Innymi słowy L-lizyna gwarantuje prawidłową budowę kości i odpowiedni skład mleka podczas karmienia piersią. Wpływa pozytywnie na odporność organizmu a także umożliwia spalanie tkanki tłuszczowej. Jej wpływ na te wszystkie procesy nie jest jednak bezpośredni – większość swoich funkcji spełnia jako element związków biologicznie czynnych.L-lizyna i jej rola w budowie tkanki łącznej (kolagen)
L-lizyna głównie kojarzona jest z powstawaniem kolagenu, a kolagen z jędrnością skóry. Ale kolagen to nie tylko skóra czy walka ze zmarszczkami. Kolagen jest białkiem budującym macierz zewnątrzkomórkową, czyli strukturę zespalającą komórki, zapewniającą integralność narządom. Kolagen nie jest białkiem jednorodnym. Wśród kolagenów wyróżnia się obecnie 29 typów, kodowanych przez różne geny i różniących się strukturą, funkcją, rozmieszczeniem w tkankach oraz ilością, w jakiej występują w organizmie [14]. Kolageny budują m.in. struktury skóry, chrząstek stawowych, ścięgien, macierz kostną, są odpowiedzialne za elastyczność tętnic. Do budowy prawidłowych włókien kolagenu niezbędne są dwa składniki egzogenne (których organizm nie jest w stanie wyprodukować): L-lizyna oraz witamina C. Aby lizyna mogła tworzyć włókna kolagenowe, musi przejść szereg przemian przy udziale odpowiednich enzymów. Pracę tych enzymów gwarantuje witamina C [15]. Oba związki są zatem niezbędne do budowy kolagenu, a niedobór któregoś z nich upośledza jego powstawanie. Jak już wcześniej wspomniano, kolagen buduje struktury skóry, kości i chrząstek oraz tętnic, dlatego też L-lizyna, będąc jednym z podstawowych składników kolagenu, wpływa zarówno na układ kostno-stawowy, jakość i elastyczność skóry, jak również na układ krwionośny. Włókna kolagenowe (a co z tym idzie i L-lizyna) biorą także udział w gojeniu się ran i regeneracji tkanek. Ponadto wyniki badań sugerują, że ilość lizyny ma hamujący wpływ na niektóre parametry w procesie angiogenezy – powstawania nowych naczyń krwionośnych [16]. Jest to proces ogólnie rzecz biorąc pozytywny, jednak nadmierną angiogenezę obserwuje się przy nowotworach czy też miażdżycy. L-lizyna wpływa na układ kostno-stawowy nie tylko poprzez budowę kolagenów. Aminokwas ten ułatwia przyswajanie wapnia, dzięki czemu możliwa jest mineralizacja kośćca, co jest szczególnie istotne w fazie rozwoju oraz w okresie około- i pomenopauzalnym [17,18,19].
L-lizyna i L-karnityna
Wpływ L-lizyny na ludzki organizm możemy zaobserwować nie tylko w układzie kostno-stawowym, budowie skóry i tętnic. L-lizyna umożliwia spalanie tkanki tłuszczowej – czyli jest niezbędna w procesie odchudzania. Dzieje się tak, ponieważ L-lizyna jest substratem do produkcji w ludzkim organizmie L-karnityny, związku odpowiedzialnego za prawidłowe spalanie tkanki tłuszczowej. Spalanie tkanki tłuszczowej zachodzi w wyniku tzw. procesu β-oksydacji. Ma on swoje miejsce w mitochondrium komórki. Aby proces ten zaszedł prawidłowo, potrzebny jest transporter, który doprowadzi wolne kwasy tłuszczowe do miejsca spalania. Tym transporterem jest L-karnityna [21]. Zatem bez L-lizyny nie ma L-karnityny. Bez L-karnityny nie ma spalania tkanki tłuszczowej. Rola L-karnityny w organizmie nie sprowadza się tylko do „spalacza tłuszczu”. Jest to związek o wszechstronnym działaniu: jest antyoksydantem, umożliwia usuwanie nadmiaru żelaza, ołowiu i kadmu, wpływa na stabilizację błon komórkowych [22,23,24,25,26] . Co więcej ostatnie dane wskazują, że L-karnityna i jej naturalna pochodna L-propionylokarnityna, wykazują zdolność do modulowania metabolizmu w komórkach mięśnia sercowego i mogą być wykorzystane w ramach prewencji i terapii chorób układu krążenia [27,28,29,30,31,32,33,34]. Ale to nie wszystkie pozytywne efekty roli tego związku w organizmie. L-karnityna bowiem wpływa również na układ nerwowy – poprawia zdolność koncentracji, uczenia się, refleks, ma działanie antydepresyjne [35,36,37]. Dodatkowo L-karnityna ma swój wpływ także na układ rozrodczy mężczyzn – zwiększa ruchliwość plemników [38]. Typowymi objawami jej niedoboru, szczególnie podczas diety roślinnej, jest osłabienie mięśni a także dolegliwości wieńcowe [27].
L-lizyna i wolne rodniki
L-lizyna ma właściwości antyoksydacyjne nie tylko pośrednio, poprzez budowę L-karnityny, ale również bezpośrednio. Analizując skład białek roślin strączkowych, stwierdzono, że mają one dobre właściwości przeciwrodnikowe. Badania dowiodły, że jest to zasługa m.in. lizyny [41, 42].Lizyna na opryszczkę
L-lizyna i zakażenia wirusowe
Ponad te wszystkie właściwości L-lizyny warto jeszcze zaznaczyć jej wpływ na układ odpornościowy. Nie tylko zapobiega przeziębieniom i łagodzi przebieg grypy. Przede wszystkim wykazano, że dieta bogata w lizynę daje korzyści w wielu zakażeniach wirusowych, a szczególnie w zakażeniu wirusem Herpes (wirus opryszczki). Ważny jest jednak jeden warunek – dieta bogata w L-lizynę powinna być równocześnie uboga w inny aminokwas – argininę. Kiedy arginina sprzyja namnażaniu się wirusa opryszczki [44], lizyna hamuje rozwój tego wirusa [45,46].
L-lizyna i galanina
Bardzo ciekawym i znaczącym dla organizmu jest fakt, że L-lizyna buduje związek o nazwie galanina. Galanina jest substancją, która wpływa praktycznie na każdy proces w ustroju. W gospodarce hormonalnej organizmu jest odpowiedzialna za wydzielanie niektórych hormonów przysadkowych. W układzie nerwowym bierze udział w procesach pamięci a także odczuwania bólu. W układzie pokarmowym wpływa na motorykę przewodu pokarmowego i wydzielanie insuliny [43]. Samo to, że L-lizyna jest niezbędna do powstawania galaniny w organizmie pokazuje, jak ważna i niezastąpiona jest dla zdrowia człowieka.L-lizyna i somatotropina
Wpływ L-lizyny na mięśnie i tkankę tłuszczową można zauważyć również poprzez fakt, że lizyna może pobudzać przysadkę mózgową do zwiększonej produkcji hormonu wzrostu – somatotropiny. Wysoki poziom tego hormonu zwiększa przyrost czystej masy mięśniowej, prowadzi do redukcji podskórnej tkanki tłuszczowej oraz nasila produkcję energii. Szczególnie po intensywnym wysiłku przyspiesza regenerację całego organizmu [39,40].
L-lizyna i białka siary
L-lizyna jest obecna w diecie człowieka od pierwszych chwil życia – jeszcze w życiu płodowym poprzez dietę matki oraz jako składnik pierwszego pokarmu - siary. Siara wydzielana jest przez gruczoły mlekowe ssaków w ostatnim okresie przed porodem i w pierwszych dniach po porodzie. Podawanie jej noworodkowi kształtuje przede wszystkim jego odporność. L-lizyna jest składnikiem kazeiny oraz białek serwatkowych – głównych składników siary, przy czym białka serwatkowe charakteryzują się wyższą aktywnością biologiczną niż kazeina i w porównaniu z nią zawierają więcej L-lizyny [20]. Obecność L-lizyny w siarze – pierwszym pokarmie - świadczy o znaczeniu tego aminokwasu dla rozwijającego się młodego organizmu.Podsumowanie artykułu o L-lizynie
W artykule omówiono podstawowe znaczenie L-lizyny dla działania ludzkiego organizmu. L-lizyna w sposób bezpośredni lub jako składnik wielu związków biologicznie czynnych, ma wpływ na budowę kośćca (poprzez budowę kolagenu), układ nerwowy (poprzez budowę galaniny), układ krwionośny (poprzez budowę kolagenu i właściwości przeciwrodnikowe), procesy starzenia się komórek (poprzez właściwości antyoksydacyjne) oraz układ immunologiczny (hamowanie rozwoju wirusa opryszczki). Ze względu na to, że L-lizyna bierze udział w tak wielu procesach zachodzących w ludzkim ustroju, jej niedobory mogą się niespecyficznie manifestować zarówno w postaci anemii, jak poprzez wypadanie włosów, rozdrażnienie i problemy z koncentracją [47]. Konsekwencją niedoborów L-lizyny w diecie jest m.in. zahamowanie wzrostu, zanik mięśni, zakłócenie biosyntezy białek a także odwapnienie kości [48].mgr inż. Ewa Mirkowicz, Specjalista ds. Żywienia Człowieka
Literatura źródłowa:
Gawęcki J., Hryniewiecki L.: Żywienie człowieka. Podstawy nauki o żywnieniu. WSiP. Warszawa 2006.
Polak-Juszczak L., Adamczyk M.: Jakość i skład aminokwasowy białka ryb z Zalewu Wiślanego. Żywność. Nauka. Technologia. Jakość, 2009, 3 (64), 75-83.
Gibiński M., Gumul D., Korus J.: Prozdrowotne właściwości owsa i produktów owsianych. ŻYWNOŚĆ. Nauka. Technologia. Jakość 2005, 4 (45), Supl., 49-60.
Biskupski A., Subda H., Bogdanowicz M.: Skład chemiczny i właściwości technologiczne ziarna pszenżyta (Triticale). Hod. Rośl. Aklim. 1979, 23 (6), 381-392.
Tablm M., Kiss A.: Der Einfluss von N-Düngung und Pflanzendichtne auf die Aminosäure. Zusammensetzung bei Heksaploiden von Triticale und Weizen. Arch. Zuchtungsforsch. 1983, 13/2, 95-101.
Tarkowski C.: Model of triticale plant. Hod. Rośl. Aklim. 1980, 24/5, 439-443.
Stankiewicz Cz.: Skład aminokwasowy i wartość bilogiczna białka pszenżyta jarego w zależności od gęstości wysiewu i stosowanych herbicydów. Acta Sci. Pol., Agrcultura 2005, 4 (1), 127-139.
Kaźmieraczak A., Bolesławska I., Przysławski J.: Szarłat – jego wykorzystanie w profilaktyce i leczeniu wybranych chorób cywilizacyjnych. Nowiny Lekarskie 2011, 80,3, 192-198.
Piecyk M., Worobiej E., Rębiś M. i wsp.: Zawartość i charakterystyka składników odżywczych w produktach z szarłatu. Bromat. Chem. Toksykol., 2009, 42 ,2 ,147-153.
Barczak B., Nowak K.: Skład aminokwasowy białka biomasy jęczmienia ozimego (Horeum vulgare L.) w zależności od stadium rozwoju rośliny i nawożenia azotem. Acta Sci. Pol., Agricultura 2008, 7(1), 3-15.
Mrozowski T.: Miażdżyca. Medycyna Rodzinna 2002, 3-4, 128-146.
Gertig H., Gawęcki J.: Żywienie człowieka. Słownik terminologiczny. Wyd. Naukowe PWN, Warszawa, 2007.
Ciborowska H., Rudnicka A.: Dietetyka. Żywienie zdrowego i chorego człowieka. PZWL, Warszawa 2007.
Kuzan A., Chwiłkowska A., Kobielarz M.: Metabolizm kolagenu i jego rola w miażdżycy. Pol. Merk. Lek. , 2011, XXXI, 182, 114-117.
Kleszczewksa E.: Biologiczne znaczenie witaminy C ze szczególnym uwzględnieniem jej znaczenia w metabolizmie skóry. Pol. Merk. Lek., 2007, XXII, 138, 462-465.
Stępień M., Szulińska M., Bogdański P., Pupek-Musialik D.: Rola ekstraktu zielonej herbaty w leczeniu otyłości. Forum Zaburzeń Metabolicznych 2011, tom 2, nr 4, 256-262.
Gibney MJ, Elia M., Ljungqvist O., DOwsett J.: Clinical Nutrition. Blackwell, Nutrition Society, Oxford 2005.
Heaney RP: Dairy and bone health. J.Am.Coll.Nutr. 2009, 28 Suppl. 1, 825-905.
Grygiel-Górniak B., Pawlak-Buś K., Leszczyński P.: Sposób żywienia zapewniającyh optymalną podaż wapnia i witaminy D3. Przegląd Menopauzalny 6, 2012, 501-505.
Płusa T.: Immunomodulacyjne białka zawarte w siarze. Pol. Merk. Lek., 2009, XXVI, 153, 234-238.
Kępka A., Szajda S.D., Waszkiewicz N.: Karnityna: funkcja, metabolizm i znaczenie w niewydolności wątroby u pacjentów w przewlekłym zatruciu alkoholem. Postępy Hig. Med. Dośw., 2011, 65, 645-653.
Calabrese V., Spagnini G., Latteri S., Colombrita C., Ravagna A., Catalano C., Pennisi G., Calvani M., Butterfield D.A.: Long-term etanol administration enhance age-dependent modulation of redox state in different brain regions in the rat: protection by acetyl canitine. Int. J. Tissue React., 2002, 24, 97-104.
Zou W., Noh S.K., Owen K.Q., Koo S.I.: Dietary L-carnitine enhances the lymphatic absortion of fat and α-tocopherol in ovariectomized rats. J. Nutr., 2005, 135, 753-756.
Aydogdu M., Atmaca G., Yalcin O., Taskiran R., Tastekin E., Kaymak K.: Ptotective effects of L-carnitine on myoglobinuric acute renal failure in rats. Clin. Exp. Pharmacol. Physiol., 2006, 33, 119-124.
Kadiroglu A.K., Yilmaz M.E., Sit D., Kara I.H., Isikoglu B.: The evaluation of postdialysis L-carnitine administration and its effect on weekly requiring doses of rHuEPO in hemodialysis patients. Ren Fail. 2005;27(4):367-72.
Kopple JD, Ding H, Letoha A, Ivanyi B, Qing DP, Dux L, Wang HY, Sonkodi S.: L-carnitine ameliorates gentamicin-induced renal injury in rats. Nephrol Dial Transplant. 2002 Dec;17(12):2122-31.
Czeczot H., Ścibor D.: Rola L-karnityny w przemianach, żywieniu i terapii. Postepy Hig Med Dosw. , 2005; 59: 9-19.
Anand I., Chandrashekhan Y., De Giuli F., Pasini E, Mazzoletti A., Confortini R., Ferrari R.: Acute and chronic effects of propionyl-Lcarnitine on the hemodynamics, exercise capacity, and hormones in patients with congestive heart failure. Cardiovasc. Drugs Ther., 1998; 12: 291-299.
Arsenian M.A.: Carnitine and its derivatives in cardiovascular disease. Prog Cardiovasc. Dis., 1997; 40: 265-286.
Atar D., Spiess M., Mandinova A., Cierpka H., Noll G., Luscher T.F.: Carnitine-from cellular mechanisms to potential clinical applications in heart disease. Eur. J. Clin. Invest., 1997; 27: 973-976.
Brevetti G., Diehm C., Lambert D.: European multicenter study on propionyl-L-carnitine in intermittent claudication. J. Am. Coll. Cardiol., 1999; 34: 1618-1624.
Brevetti G., Perna S., Sabba C., Martone V.D., Condorelli M.: Propionyl- L-carnitine in intermittent claudication: double-blind, placebo-controlled, dose titration, multicenter study. J. Am. Coll. Cardiol., 1995; 26: 1411-1416.
Calvani M., Reda E., Arrigoni-Martelli E.: Regulation by carnitine of myocardial fatty acid and carbohydrate metabolism under normal and pathological conditions. Basic Res. Cardiol., 2000; 95: 75-83.
Wiseman L.R., Brogden R.N.: Propionyl-L-carnitine. Drugs Aging., 1998; 12: 243-250.
Igisu H., Matsuoka M., Iryo Y.: Protection of the brain by carnitine. Sangyo Eiseigaku Zasshi., 1995; 37: 75-82.
Llansola M., Erceg S., Hernandez-Viadel M., Felipo V.: Prevention of ammonia and glutamate neurotoxicity by carnitine: molecular mechanisms. Metab. Brain. Dis., 2002; 17: 389-397.
Nalecz K.A., Nalecz M.J.: Carnitine - a known compound, a novel function in neural cells. Acta Neurobiol. Exp. (Wars)., 1996; 56: 597-609.
Matalliotakis I., Koumanatki Y., Evageliou A., Matalliotakis G., Goumenou A., Koumantakis E.: L-carnitine levels in the seminal plasma of fertile and infertile men: correlation with sperm quality. Int. J. Fertil. Womens Med., 2000, 45, 236-240.
Zając A., Poprzęcki S., Czuba M. i WSP.: Dietetyczne i suplementacyjne wspomaganie procesu treningowego. Wyd. AWF Katowice, Katowice 2010.
Dymkowska-Malesa M., Walczak Z.: Suplementacja w sporcie. Nowiny Lekarskie 2011, 80,3, 199-204
Worobiej E., Klepacka M.: Białka roślin strączkowych jako inhibitory rodników hydroksylowych. Mat. XXX Sesji Nauk. KTiChŻ PAN., Kraków 1999.
Miszkiewicz H., Okrajni J., Bielecki S.: Zmiany zawartości oraz aktywności przeciwutleniającej polifenoli i albumin grochu podczas fermentacji w bioreaktorze SSSR. ŻYWNOŚĆ. Technologia. Jakość, 2008, 3 (58), 67-79.
Cisowska A., Ciosek J.: Galanina – biosynteza, receptory i kierunki działania. Endokrynologa Polska, 2003, 6 (54), 776-783.
Griffith R, DeLong D, Nelson J. Relation of arginine-lysine antagonism to Herpes simplex growth in tissue culture. Chemotherapy 1981; 27: 209-13.
Griffith R, Norins A, Kagan C. A multiceneter study of lysine therapy in Herpes simplex infection. Dermatol 1978; 156: 257-67.
Mrozińska M.: Zakażenia wirusami Herpes manifestujące się zmianami skórnymi. Przew Lek 2004, 9, 72-77.
Pagacz J., Polaczek J.: Synteza pochodnych kwasu asparaginowego. Czasopismo Techniczne. Wydawnictwo Politechniki Krakowskiej. Z. 1-Ch/2008, 75-91.
Gawęcki J., Hryniewiecki L.: Żywienie człowieka. Podstawy nauki o żywnieniu. WSiP. Warszawa 2006.
Polak-Juszczak L., Adamczyk M.: Jakość i skład aminokwasowy białka ryb z Zalewu Wiślanego. Żywność. Nauka. Technologia. Jakość, 2009, 3 (64), 75-83.
Gibiński M., Gumul D., Korus J.: Prozdrowotne właściwości owsa i produktów owsianych. ŻYWNOŚĆ. Nauka. Technologia. Jakość 2005, 4 (45), Supl., 49-60.
Biskupski A., Subda H., Bogdanowicz M.: Skład chemiczny i właściwości technologiczne ziarna pszenżyta (Triticale). Hod. Rośl. Aklim. 1979, 23 (6), 381-392.
Tablm M., Kiss A.: Der Einfluss von N-Düngung und Pflanzendichtne auf die Aminosäure. Zusammensetzung bei Heksaploiden von Triticale und Weizen. Arch. Zuchtungsforsch. 1983, 13/2, 95-101.
Tarkowski C.: Model of triticale plant. Hod. Rośl. Aklim. 1980, 24/5, 439-443.
Stankiewicz Cz.: Skład aminokwasowy i wartość bilogiczna białka pszenżyta jarego w zależności od gęstości wysiewu i stosowanych herbicydów. Acta Sci. Pol., Agrcultura 2005, 4 (1), 127-139.
Kaźmieraczak A., Bolesławska I., Przysławski J.: Szarłat – jego wykorzystanie w profilaktyce i leczeniu wybranych chorób cywilizacyjnych. Nowiny Lekarskie 2011, 80,3, 192-198.
Piecyk M., Worobiej E., Rębiś M. i wsp.: Zawartość i charakterystyka składników odżywczych w produktach z szarłatu. Bromat. Chem. Toksykol., 2009, 42 ,2 ,147-153.
Barczak B., Nowak K.: Skład aminokwasowy białka biomasy jęczmienia ozimego (Horeum vulgare L.) w zależności od stadium rozwoju rośliny i nawożenia azotem. Acta Sci. Pol., Agricultura 2008, 7(1), 3-15.
Mrozowski T.: Miażdżyca. Medycyna Rodzinna 2002, 3-4, 128-146.
Gertig H., Gawęcki J.: Żywienie człowieka. Słownik terminologiczny. Wyd. Naukowe PWN, Warszawa, 2007.
Ciborowska H., Rudnicka A.: Dietetyka. Żywienie zdrowego i chorego człowieka. PZWL, Warszawa 2007.
Kuzan A., Chwiłkowska A., Kobielarz M.: Metabolizm kolagenu i jego rola w miażdżycy. Pol. Merk. Lek. , 2011, XXXI, 182, 114-117.
Kleszczewksa E.: Biologiczne znaczenie witaminy C ze szczególnym uwzględnieniem jej znaczenia w metabolizmie skóry. Pol. Merk. Lek., 2007, XXII, 138, 462-465.
Stępień M., Szulińska M., Bogdański P., Pupek-Musialik D.: Rola ekstraktu zielonej herbaty w leczeniu otyłości. Forum Zaburzeń Metabolicznych 2011, tom 2, nr 4, 256-262.
Gibney MJ, Elia M., Ljungqvist O., DOwsett J.: Clinical Nutrition. Blackwell, Nutrition Society, Oxford 2005.
Heaney RP: Dairy and bone health. J.Am.Coll.Nutr. 2009, 28 Suppl. 1, 825-905.
Grygiel-Górniak B., Pawlak-Buś K., Leszczyński P.: Sposób żywienia zapewniającyh optymalną podaż wapnia i witaminy D3. Przegląd Menopauzalny 6, 2012, 501-505.
Płusa T.: Immunomodulacyjne białka zawarte w siarze. Pol. Merk. Lek., 2009, XXVI, 153, 234-238.
Kępka A., Szajda S.D., Waszkiewicz N.: Karnityna: funkcja, metabolizm i znaczenie w niewydolności wątroby u pacjentów w przewlekłym zatruciu alkoholem. Postępy Hig. Med. Dośw., 2011, 65, 645-653.
Calabrese V., Spagnini G., Latteri S., Colombrita C., Ravagna A., Catalano C., Pennisi G., Calvani M., Butterfield D.A.: Long-term etanol administration enhance age-dependent modulation of redox state in different brain regions in the rat: protection by acetyl canitine. Int. J. Tissue React., 2002, 24, 97-104.
Zou W., Noh S.K., Owen K.Q., Koo S.I.: Dietary L-carnitine enhances the lymphatic absortion of fat and α-tocopherol in ovariectomized rats. J. Nutr., 2005, 135, 753-756.
Aydogdu M., Atmaca G., Yalcin O., Taskiran R., Tastekin E., Kaymak K.: Ptotective effects of L-carnitine on myoglobinuric acute renal failure in rats. Clin. Exp. Pharmacol. Physiol., 2006, 33, 119-124.
Kadiroglu A.K., Yilmaz M.E., Sit D., Kara I.H., Isikoglu B.: The evaluation of postdialysis L-carnitine administration and its effect on weekly requiring doses of rHuEPO in hemodialysis patients. Ren Fail. 2005;27(4):367-72.
Kopple JD, Ding H, Letoha A, Ivanyi B, Qing DP, Dux L, Wang HY, Sonkodi S.: L-carnitine ameliorates gentamicin-induced renal injury in rats. Nephrol Dial Transplant. 2002 Dec;17(12):2122-31.
Czeczot H., Ścibor D.: Rola L-karnityny w przemianach, żywieniu i terapii. Postepy Hig Med Dosw. , 2005; 59: 9-19.
Anand I., Chandrashekhan Y., De Giuli F., Pasini E, Mazzoletti A., Confortini R., Ferrari R.: Acute and chronic effects of propionyl-Lcarnitine on the hemodynamics, exercise capacity, and hormones in patients with congestive heart failure. Cardiovasc. Drugs Ther., 1998; 12: 291-299.
Arsenian M.A.: Carnitine and its derivatives in cardiovascular disease. Prog Cardiovasc. Dis., 1997; 40: 265-286.
Atar D., Spiess M., Mandinova A., Cierpka H., Noll G., Luscher T.F.: Carnitine-from cellular mechanisms to potential clinical applications in heart disease. Eur. J. Clin. Invest., 1997; 27: 973-976.
Brevetti G., Diehm C., Lambert D.: European multicenter study on propionyl-L-carnitine in intermittent claudication. J. Am. Coll. Cardiol., 1999; 34: 1618-1624.
Brevetti G., Perna S., Sabba C., Martone V.D., Condorelli M.: Propionyl- L-carnitine in intermittent claudication: double-blind, placebo-controlled, dose titration, multicenter study. J. Am. Coll. Cardiol., 1995; 26: 1411-1416.
Calvani M., Reda E., Arrigoni-Martelli E.: Regulation by carnitine of myocardial fatty acid and carbohydrate metabolism under normal and pathological conditions. Basic Res. Cardiol., 2000; 95: 75-83.
Wiseman L.R., Brogden R.N.: Propionyl-L-carnitine. Drugs Aging., 1998; 12: 243-250.
Igisu H., Matsuoka M., Iryo Y.: Protection of the brain by carnitine. Sangyo Eiseigaku Zasshi., 1995; 37: 75-82.
Llansola M., Erceg S., Hernandez-Viadel M., Felipo V.: Prevention of ammonia and glutamate neurotoxicity by carnitine: molecular mechanisms. Metab. Brain. Dis., 2002; 17: 389-397.
Nalecz K.A., Nalecz M.J.: Carnitine - a known compound, a novel function in neural cells. Acta Neurobiol. Exp. (Wars)., 1996; 56: 597-609.
Matalliotakis I., Koumanatki Y., Evageliou A., Matalliotakis G., Goumenou A., Koumantakis E.: L-carnitine levels in the seminal plasma of fertile and infertile men: correlation with sperm quality. Int. J. Fertil. Womens Med., 2000, 45, 236-240.
Zając A., Poprzęcki S., Czuba M. i WSP.: Dietetyczne i suplementacyjne wspomaganie procesu treningowego. Wyd. AWF Katowice, Katowice 2010.
Dymkowska-Malesa M., Walczak Z.: Suplementacja w sporcie. Nowiny Lekarskie 2011, 80,3, 199-204
Worobiej E., Klepacka M.: Białka roślin strączkowych jako inhibitory rodników hydroksylowych. Mat. XXX Sesji Nauk. KTiChŻ PAN., Kraków 1999.
Miszkiewicz H., Okrajni J., Bielecki S.: Zmiany zawartości oraz aktywności przeciwutleniającej polifenoli i albumin grochu podczas fermentacji w bioreaktorze SSSR. ŻYWNOŚĆ. Technologia. Jakość, 2008, 3 (58), 67-79.
Cisowska A., Ciosek J.: Galanina – biosynteza, receptory i kierunki działania. Endokrynologa Polska, 2003, 6 (54), 776-783.
Griffith R, DeLong D, Nelson J. Relation of arginine-lysine antagonism to Herpes simplex growth in tissue culture. Chemotherapy 1981; 27: 209-13.
Griffith R, Norins A, Kagan C. A multiceneter study of lysine therapy in Herpes simplex infection. Dermatol 1978; 156: 257-67.
Mrozińska M.: Zakażenia wirusami Herpes manifestujące się zmianami skórnymi. Przew Lek 2004, 9, 72-77.
Pagacz J., Polaczek J.: Synteza pochodnych kwasu asparaginowego. Czasopismo Techniczne. Wydawnictwo Politechniki Krakowskiej. Z. 1-Ch/2008, 75-91.
Gołąbczak J.: Biochemiczne, genetyczne i technologiczne podstawy biosyntezy L-lizyny. Biotechnologia. 2008, 1 (80), 53-70.
Opinie o L-Lysine PLUS Calivita
Dodaj komentarz, oceń produkt lub zadaj pytanie
Nie ma jeszcze żadnych recenzji.
Skorzystaj z promocji na ten produkt
UŚMIECH MŁODOŚCI